فردوسی شیعه است (21)

دکتر قدمعلی سرامی نویسنده، شاعر، پژوهشگر و شاهنامه پژوه:

اگر با در نظر گرفتن ایرانی بودن وی، فردوسی را در نقل این سخنان سرشار از اهانت نسبت به تازیان از زبان رستم فرخزاد و یزدگرد محق ندانیم ناچار با ملحوظ داشتن تشیع او، در این کار صاحب حقش خواهیم شمار چرا که فردوسی می دانسته است که اینان به خاندان پیغامبر خویش نیز رحم نکرده اند و حق علی و اولاد وی را در همه چیز از جمله حکومت نادیده گرفته اند.
فردوسی عاشق علی (ع) بوده است و دشمنان وی را بیباکانه بی پدر یعنی حرامزاده خوانده است
چنین کسی حتی اگر ایرانی هم نمی بود، نمی توانست تازیان از اسلام برگشته ای را که پیمان خود با رسول خدا را زیر پا گذاشتند و اندکی پس از وفات وی به قرآن و عترت پشت کردند، دوست بدارد. او ناگزیر به حکم تشیع تولی و تبری می کرده است و به همین دلیل از گنجاندن ابیاتی از دست آنچه خواندیم در اثر خویش هراسی به دل راه نداده است با آنکه بیگمان از اختلاف مذهبی خویش با سلطان محمود و جیره خواران در بار غزنه خبر داشته است.
در اندیشه فردوسی، مولا علی ابر مردی است که نام وی عصاره حماسه است. رزمندگی در آمیخته با فروتنی اوست که شاعر حماسه پرداز را شیفته کرده است.
از رنگ گل تا رنج خار،ص661و662