ابیات جعلی مدح خلفای سه گانه در شاهنامه(7)

دکتر شاپور شهبازی ایران شناس و شاهنامه پژوه نامدار ایرانی:

در دوره سلجوقیان که تسنن مذهب رسمی کشور بود، چند بیتی در ستایش ابوبکر و عثمان و عمر در شاهنامه گنجانده شد تا بیشتر مورد پسند جامعه شود. شوشتری اولین کسی بود که این تحریف را متذکر شده است و ادعای شیرانی مبنی بر اصیل بودن ابیات معتبر نبود
زندگینامه تحلیلی فردوسی، علیرضا شاپور شهبازی، ترجمه هایده مشایخ،نشر هرمس،ص14

درباره باورهای دینی فردوسی بسیار بحث شده است و اغلب بر اساس این درک نادرست که آنچه در شاهنامه آمده آرا و عقاید خود شاعر است، جای تاسف است، به خصوص که نسخه نویسان بعدی گهگاه در بعضی بخش‌ها که به نظرشان کافی نمی آمد، تغییراتی می دادند و یا بر آن می افزودند
مثال کامل این مورد، اضافه شدن سه بیت در مدح ابوبکر، عمر و عثمان به ستایش محمود و اعقابش به دست شاعری اهل سنت است. به رغم تقدم تاریخی(بنداری) این جعل را پذیرفت و محمود خان شیرانی آن را اساس قضاوت خود مبنی بر سنی بودن فردوسی قرار داد این جعل با این حقیقت لو می رود که در میانه قطعه منسوب به حضرت محمد (ص) گنجانده شده است
همان، صفحه 69 و 70

فردوسی شیعه است(6)

دکتر علیرضا شاپور شهبازی ایرانشناس معروف پس از بحث پیرامون زرتشتی گری یا اسلام(تسنن یا تشیع) فردوسی می نویسد:
 
1_فردوسی صمیمانه به منابعش وفادار بوده است. بعضی از آنها ضد عرب بودند و حتی ضد اسلام (برای نمونه نامه رستم فرخزاد)، بعضی طرفدار زردشتیگری و بعضی حتی ضد ایرانی. وقتی شاهنامه اندیشه موجود در منابع را روایت می کند، آنها را نمی توان آرا و عقاید فردوسی تلقی کرد.
 
2_ فردوسی شخصا در هیچ جا اسلام را به صفات خوار و خفیف متصف نمی کند و وقتی اندیشه خود را می گوید، احترام فوق العاده ای برای بنیانگذار اسلام و آل او قائل است.با توجه به این حقیقت، نامهای اسلامی اعضای خانواده فردوسی ( حسن، منصور، قاسم) گواهی بر ایمان اوست
 
٣. خود شاهنامه گواهی است بر صحت نظر گزیده نویسان و تاریخ نویسان که متفق القول فردوسی را شیعه میدانند.این موضوع از اینجا نیز روشن می شود که مزار وی زیارتگاه ایرانیان و به خصوص شیعیان شد.
ایشان پس از نقل ابیاتی از شاهنامه که بر تشیع فردوسی دلالت دارد(مانند ابیات زیر) می نویسد:
منم بنده اهل بیت نبی
سراینده خاک پای وصی
برین زادم و هم برین بگذرم
چنان دان که خاک پی حیدرم
القاب و الفاظ به کار رفته مشخصا شیعی است (به خصوص لقب وصی و حیدر برای حضرت علی (ع)). بنابراین هیچ کس نمی تواند منکر شود که سراینده این ابیات شیعه ای مخلص بوده است. با در نظر گرفتن این حقیقت که شیعه سنتهای اسلامی و ایرانی را با یکدیگر آشتی داد و توس کانون جهان شیعه بود – از جمله به خاطر مزار امام رضا (ع) - شیعه بودن فردوسی کاملا طبیعی بود.
زندگینامه تحلیلی فردوسی، علیرضا شاپور شهبازی، ترجمه هایده مشایخ،نشر هرمس، ص80و81